آواشناسی شنیداری

این مدخل از واژه‌های مصوب فرهنگستان زبان و ادب فارسی است.

آواشناسی شنیداری Ɂâvâ-šenâs-i=y-e šenid-âr-i [گروه اسمی] {فارسی} (به انگلیسی: auditory phonetics) <آواشناسی شنیداری مصّوب فرهنگستان زبان و ادب فارسی در برابر auditory phonetics انگلیسی است.>

(= آواشناسی ادراکی (یول، ١٣٧۴: ۵٢)، بن‌واج‌شناسی شنیداری (سمیعی گیلانی، ١٣٩١: ١٢۵)) از شاخه‌های آواشناسی که به مطالعۀ اندام‌های شنوایی و توصیف فرایند دریافت، درک و پردازش اصوات گفتاری می‌پردازد (صادقی، ١٣٩٢: ١٠٢۴؛ فرهنگستان زبان و ادب فارسی، ۱۳۹۷: ۴). از منابع تخصصی موجود به زبان فارسی دربارۀ این شاخه از آواشناسی می‌توان به کتاب جانسون (١٣٩۴) اشاره کرد.

---

• منابع

ـ جانسون، کیت، ١٣٩۴، آواشناسی آکوستیک و شنیداری، ترجمۀ زهرا محمودزاده و رحیمه روح‌پرور، تهران، پژوهشگاه علوم و فناوری اطلاعات ایران و چاپار.

ـ سمیعی (گیلانی)، احمد، ١٣٩١، آشنایی با زبان‌شناسی: کلیات و واج‌شناسی، تهران، سخن.

ـ صادقی، علی‌اشرف [سرپرست]، ١٣٩٢، فرهنگ جامع زبان فارسی، ج١، تهران، فرهنگستان زبان و ادب فارسی.

ـ فرهنگستان زبان و ادب فارسی، ۱۳۹۷، هزارواژۀ زبان‌شناسی (۱)، تهران، فرهنگستان زبان و ادب فارسی.

ـ یول، جورج، ١٣٧۴، نگاهی به زبان (یک بررسی زبان‌شناختی)، ترجمۀ نسرین حیدری، تهران، سمت.

 این صفحه تکمیل خواهد شد.

• صفحه‌های مرتبط در پارسی‌شناسی: آواشناسی  آواشناسی و واج‌شناسی: منابع فارسی