واجآرایی: تفاوت بین نسخهها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
جز |
|||
سطر ۸: | سطر ۸: | ||
- راستگو، محمد (١٣٨٢). ''هنر سخنآرایی (فن بدیع)''. تهران: سمت. | - راستگو، محمد (١٣٨٢). ''هنر سخنآرایی (فن بدیع)''. تهران: سمت. | ||
− | - مدرسی قوامی، گلناز (١٣٩٤). ''فرهنگ توصیفی آواشناسی و واجشناسی | + | - مدرسی قوامی، گلناز (١٣٩٤). ''فرهنگ توصیفی آواشناسی و واجشناسی''. تهران: علمی. |
Crystal, D. (2008). ''A Dictionary of Linguistics and Phonetics''. 6th ed. Oxford: Blackwell | Crystal, D. (2008). ''A Dictionary of Linguistics and Phonetics''. 6th ed. Oxford: Blackwell |
نسخهٔ ۲۷ سپتامبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۴:۵۸
واجآرایی vâj-ârâ(-)y-i [اسم] {فارسی}
- (به انگلیسی: phonotactics) در واجشناسی، آرایش واحدهای واجی که در یک زبان روی میدهد و واژهای به لحاظ واجی خوشساخت پدید میآورد (کریستال، ٢٠٠٨: ٣٦٦؛ نیز نک. متیوز، ٢٠٠٧: ٣٠١). برای نمونه، اینکه در فارسی واژهای با خوشۀ همخوانی آغازی وجود ندارد مربوط به قواعد/ محدودیتهای واجآرایی فارسی است (نیز نک. مدرسی قوامی، ١٣٩٤: ٢٠٩).
- (به انگلیسی: <تقریباً معادل> alliteration) (= توزیع حروف) در بدیع، آرایش موسیقایی سخن از راه تکرار بجا و هنرمندانۀ یک یا چند واج (راستگو، ١٣٨٢: ١٢).
- منابع
- راستگو، محمد (١٣٨٢). هنر سخنآرایی (فن بدیع). تهران: سمت.
- مدرسی قوامی، گلناز (١٣٩٤). فرهنگ توصیفی آواشناسی و واجشناسی. تهران: علمی.
Crystal, D. (2008). A Dictionary of Linguistics and Phonetics. 6th ed. Oxford: Blackwell
Matthews, P. H. (2007). Oxford Concise Dictionary of Linguistics. 2nd ed. Oxford: Oxford University Press
پارسیشناسی