آن: املا
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
- تکواژ/واژۀ آن معمولاً به تکواژ یا واژۀ پس از خود نمی‌پیوندد: آن‌جور، آن‌جوری، آن جهان[۱]، آن جهانی[٢]، آن‌چنان، آن‌چنان‌که، آن‌چنانی، آن دنیا[۳]، آن دیگر[۴]، آن دیگری[۵]، آن را، آن روز، آن‌سان، آن‌سو، آن‌طور، آن‌قدر، آن‌قدرها، آن‌کاره، آن‌کس، آنکه (= آن کسی که) [نک. توضیح پایین]، آن‌گونه، آن‌وقت، آن‌هم، آن‌همه، آن‌یک، آن‌یکی.
ـ استثناهای قاعدۀ بالا عبارتند از: آنجا (و مشتقاتش مانند آنجایی/آنجائی، اینجاوآنجا)، آنچه، آنکه [نک. توضیح پایین]، وانگاه، وانگهی.
ـ آنکه معمولاً پیوسته است، ولی اگر به معنای «آن کسی که» باشد به‌صورت آنکه نوشته می‌شود.
ـ در مواردی نیز هر دو املای پیوسته و جدا پذیرفته شده‌است: آنگاه/آنگاه[۶]، آنگاه که/آنگاه که، آنها/آنها[۷].
- تکواژ/واژۀ آن به تکواژ یا واژۀ پیش از خود نمی‌پیوندد، جز در بِدان (= به آن)، چنان، همان، وانگاه و وانگهی.
- پی‌نوشت‌ها:
۱. فرهنگ جامع زبان فارسی: آن‌‌جهان.
٢. فرهنگ جامع زبان فارسی: آن‌جهانی.
۳. فرهنگ جامع زبان فارسی: آن‌دنیا، آن‌دنیایی/آن‌دنیائی.
۴. فرهنگ جامع زبان فارسی: آن‌دیگر.
۵. فرهنگ جامع زبان فارسی: آن‌دیگری.
۶. فرهنگ جامع زبان فارسی: آنگاه.
۷. فرهنگ جامع زبان فارسی: آنها.
