آوانگار

این مدخل از واژه‌های مصوب فرهنگستان زبان و ادب فارسی است.

آوانگار Ɂâvâ-negâr [اسم] {فارسی}

1. حرف یا نشانه‌ای قراردادی برای بازنمایی و ثبت اصوات گفتاری و یا تلفظ کلمات (صادقی، ١٣٩٢: ١٠٢٤).
2. فرد یا نرم‌افزاری که اصوات گفتاری و یا تلفظ کلمات زبان را با استفاده از حروف یا نشانه‌های قراردادی (الفبای مخصوص) بازنمایی می‌کند؛ آوانویس (همان‌جا).
3. (انگلیسی: phonographic <واژۀ آوانگار در برابر phonographic مصوب فرهنگستان زبان و ادب فارسی است.>) نک. آوانگاشتی.

---

• منبع

ـ صادقی، علی‌اشرف [سرپرست]، ١٣٩٢، فرهنگ جامع زبان فارسی، ج١ (آ)، تهران، فرهنگستان زبان و ادب فارسی.

ـ فرهنگستان زبان و ادب فارسی، ۱۳۹۷، هزارواژۀ زبان‌شناسی (۱)، تهران، فرهنگستان زبان و ادب فارسی.

  این صفحه تکمیل خواهد شد.

• واژه‌های هم‌خانواده: نک. آوا