حافظ: غزل ۲۰

روزه یکسو شد و عید آمد و دلها برخاست

می ز خمخانه بجوش آمد و می باید خواست

نوبۀ زهدفروشان گران‌جان بگذشت

وقت رندی و طرب کردن رندان پیداست

چه ملامت بود آنرا که چنین باده خورد

این چه عیبست بدین بیخردی وین چه خطاست

باده‌نوشی که درو روی و ریائی نبود

بهتر از زهدفروشی که درو روی و ریاست

ما نه رندان ریائیم و حریفان نفاق

آنکه او عالم سرّست بدینحال گواست

فرض ایزد بگذاریم و بکس بد نکنیم

وانچه گویند روا نیست نگوئیم رواست^۱

چه شود گر من و تو چند قدح باده خوریم

باده از خون رزانست نه از خون شماست

این چه عیبست کزان عیب خلل خواهد بود

ور بود نیز چه شد مردم بی‌عیب کجاست

(۱) در نسخۀ خ: ور بگویند روا نیست بگوئیم رواست،

منوی ناوبری