حافظ: غزل ۲۵

شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست

صلای سرخوشی ای صوفیان باده‌پرست

اساس توبه که در محکمی چو سنگ نمود

ببین که جام زجاجی چه طرفه‌اش بشکست

بیار باده که در بارگاه استغنا

چه پاسبان و چه سلطان چه هوشیار و چه مست

ازین رباط دودر چون ضرورتست رحیل

رواق و طاق معیشت چه سربلند و چه پست

مقام عیش میسّر نمیشود بی رنج

بلی بحکم بلا بسته‌اند عهد الست

بهست و نیست مرنجان ضمیر و خوش میباش

که نیستیست سرانجام هر کمال که هست

شکوه آصفی و اسب باد و منطق طیر

بباد رفت و ازو خواجه هیچ طرف نبست

ببال و پر مرو از ره که تیر پرتابی

هوا گرفت زمانی ولی بخاک نشست

زبان کلک تو حافظ چه شکر آن گوید

که گفتۀ سخنت میبرند دست‌بدست

منوی ناوبری