قصۀ ما به سر رسید: تفاوت بین نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
جز |
جز |
||
| سطر ۵: | سطر ۵: | ||
* بخش نخست شامل پنج داستان کوتاه است که در فاصلهٔ سال‌های ۱۳۵۴ تا ۱۳۵۷ نوشته شده‌اند. داستان‌های این بخش عبارتند از: | * بخش نخست شامل پنج داستان کوتاه است که در فاصلهٔ سال‌های ۱۳۵۴ تا ۱۳۵۷ نوشته شده‌اند. داستان‌های این بخش عبارتند از: | ||
#«شیران روبه‌مزاج»، دربارهٔ روستای «سانخوار» - نماد یک مدینهٔ فاضله - است که با خشک شدن آب رودخانهٔ ده، که «مادی خدادادی» نام دارد، تباه و ویران می‌شود. | #«شیران روبه‌مزاج»، دربارهٔ روستای «سانخوار» - نماد یک مدینهٔ فاضله - است که با خشک شدن آب رودخانهٔ ده، که «مادی خدادادی» نام دارد، تباه و ویران می‌شود. | ||
| − | #«شعر | + | #«شعر دیمی»، همان‌طور که از نامش پیداست، بازتاب‌دهندهٔ نگاه انتقادی و طنزآمیز جمال‌زاده به وفور شاعران و شعرهای سخیف و بی‌ارزش در ایران معاصر است. |
| − | #«ماجرای دهشتناک کلمهٔ که» به جدال طلبه‌ای جوان با ملّای مدرسه بر سر ساختار دستوریِ بیتی از حافظ مربوط می‌شود و دیدگاه استبدادی حاکم بر نظام آموزشی کشور را به نقد می‌کشد. | + | #«ماجرای دهشتناک کلمهٔ که» به جدال طلبه‌ای جوان با ملّای مدرسه بر سر ساختار دستوریِ بیتی از [[حافظ]] مربوط می‌شود و دیدگاه استبدادی حاکم بر نظام آموزشی کشور را به نقد می‌کشد. |
#«صیغه و عقدی» به توزیع ناعادلانهٔ ثروت در جامعه و نقد طبقهٔ ثروتمندی می‌پردازد که فقط به فکر پول‌اندوزی و تمتّعات جنسی است. | #«صیغه و عقدی» به توزیع ناعادلانهٔ ثروت در جامعه و نقد طبقهٔ ثروتمندی می‌پردازد که فقط به فکر پول‌اندوزی و تمتّعات جنسی است. | ||
#«بارگاه شاهانه» روایت خوابی است که راوی از بارگاه یکی از شاهان کهن می‌بیند. جمال‌زاده در این داستان می‌کوشد به خشونت، ستمگری، فساد و تباهی دربارهای پادشاهان ایرانی بپردازد. | #«بارگاه شاهانه» روایت خوابی است که راوی از بارگاه یکی از شاهان کهن می‌بیند. جمال‌زاده در این داستان می‌کوشد به خشونت، ستمگری، فساد و تباهی دربارهای پادشاهان ایرانی بپردازد. | ||
نسخهٔ ۳ اکتبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۱:۴۷
قصۀ ما به سر رسید qesse=y-e mâ be sar ra(/e)s-id [اسم خاص] {عربی (قصه)- فارسی}
کتابی از محمدعلی جمال‌زاده. بخش نخست این کتاب داستان‌های جمال‌زاده و بخش دوم ترجمه‌های او را شامل می‌شود.
- بخش نخست شامل پنج داستان کوتاه است که در فاصلهٔ سال‌های ۱۳۵۴ تا ۱۳۵۷ نوشته شده‌اند. داستان‌های این بخش عبارتند از:
- «شیران روبه‌مزاج»، دربارهٔ روستای «سانخوار» - نماد یک مدینهٔ فاضله - است که با خشک شدن آب رودخانهٔ ده، که «مادی خدادادی» نام دارد، تباه و ویران می‌شود.
- «شعر دیمی»، همان‌طور که از نامش پیداست، بازتاب‌دهندهٔ نگاه انتقادی و طنزآمیز جمال‌زاده به وفور شاعران و شعرهای سخیف و بی‌ارزش در ایران معاصر است.
- «ماجرای دهشتناک کلمهٔ که» به جدال طلبه‌ای جوان با ملّای مدرسه بر سر ساختار دستوریِ بیتی از حافظ مربوط می‌شود و دیدگاه استبدادی حاکم بر نظام آموزشی کشور را به نقد می‌کشد.
- «صیغه و عقدی» به توزیع ناعادلانهٔ ثروت در جامعه و نقد طبقهٔ ثروتمندی می‌پردازد که فقط به فکر پول‌اندوزی و تمتّعات جنسی است.
- «بارگاه شاهانه» روایت خوابی است که راوی از بارگاه یکی از شاهان کهن می‌بیند. جمال‌زاده در این داستان می‌کوشد به خشونت، ستمگری، فساد و تباهی دربارهای پادشاهان ایرانی بپردازد.
- بخش دوم کتاب نیز ترجمه‌های جمال‌زاده را شامل می‌شود. مطالب این بخش ترجمه‌هایی از تالستوی، چخوف، گفتاری دربارهٔ درام و داستانی از هندوستان را دربرمی‌گیرد.
- منبع
- جمال‌زاده، محمدعلی (۱۳۵۷). قصۀ ما به سر رسید. تهران.
محسن احمدوندی
