آن: املا

• تکواژ/واژۀ آن معمولاً به تکواژ یا واژۀ پس از خود نمی‌پیوندد: آن‌جور، آن‌جوری، آن جهان[۱]، آن جهانی[٢]، آن‌چنان، آن‌چنان‌که، آن‌چنانی، آن دنیا[۳]، آن دیگر[۴]، آن دیگری[۵]، آن را، آن روز، آن‌سان، آن‌سو، آن‌طور، آن‌قدر، آن‌قدرها، آن‌کاره، آن‌کس، آن‌که (= آن کسی که) [نک. توضیح پایین]، آن‌گونه، آن‌وقت، آن‌هم، آن‌همه، آن‌یک، آن‌یکی.

ـ استثناهای قاعدۀ بالا عبارتند از: آنجا (و مشتقاتش مانند آنجایی/آنجائی، اینجاوآنجا)، آنچه، آنکه [نک. توضیح پایین]، وانگاه، وانگهی.

ـ آنکه معمولاً پیوسته است، ولی اگر به معنای «آن کسی که» باشد به‌صورت آن‌که نوشته می‌شود.

ـ در مواردی نیز هر دو املای پیوسته و جدا پذیرفته شده‌است: آنگاه/آن‌گاه[۶]، آنگاه که/آن‌گاه که، آن‌ها/آنها[۷].

• تکواژ/واژۀ آن به تکواژ یا واژۀ پیش از خود نمی‌پیوندد، جز در بِدان (= به آن)، چنان، همان، وانگاه و وانگهی.

---

۱. فرهنگ جامع زبان فارسی: آن‌‌جهان.

٢. فرهنگ جامع زبان فارسی: آن‌جهانی.

۳. فرهنگ جامع زبان فارسی: آن‌دنیا، آن‌دنیایی/آن‌دنیائی.

۴. فرهنگ جامع زبان فارسی: آن‌دیگر.

۵. فرهنگ جامع زبان فارسی: آن‌دیگری.

۶. فرهنگ جامع زبان فارسی: آنگاه.

۷. فرهنگ جامع زبان فارسی: آنها.