آن: املا: تفاوت بین نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
جز |
جز |
||
| (۶ نسخهٔ میانیِ همین کاربر نمایش داده نشده است) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | * واژۀ | + | * تکواژ/واژۀ ''آن'' معمولاً به تکواژ یا واژۀ پس از خود نمی‌پیوندد: ''آن‌جور''، ''آن‌جوری''، ''آن جهان''[۱]، ''آن جهانی''[٢]، ''آن‌چنان''، ''آن‌چنان‌که''، ''آن‌چنانی''، ''آن دنیا''[۳]، ''آن دیگر''[۴]، ''آن دیگری''[۵]، ''آن را''، ''آن روز''، ''آن‌سان''، ''آن‌سو''، ''آن‌طور''، ''آن‌قدر''، ''آن‌قدرها''، ''آن‌کاره''، ''آن‌کس''، ''آنکه'' (= آن کسی که) [نک. توضیح پایین]، ''آن‌گونه''، ''آن‌وقت''، ''آن‌هم''، ''آن‌همه''، ''آن‌یک''، ''آن‌یکی''. |
| − | ـ | + | ـ استثناهای قاعدۀ بالا عبارتند از: ''آنجا'' (و مشتقاتش مانند ''آنجایی/آنجائی''، ''اینجاوآنجا'')، ''آنچه''، ''آنکه'' [نک. توضیح پایین]، ''وانگاه''، ''وانگهی''. |
| − | ـ | + | ـ ''آنکه'' معمولاً پیوسته است، ولی اگر به معنای «آن کسی که» باشد به‌صورت ''آنکه'' نوشته می‌شود. |
| − | ـ در مواردی نیز هر دو املای پیوسته و جدا پذیرفته شده‌است: آنگاه | + | ـ در مواردی نیز هر دو املای پیوسته و جدا پذیرفته شده‌است: ''آنگاه/آنگاه''[۶]، ''آنگاه که/آنگاه که''، ''آنها/آنها''[۷]. |
| − | * واژۀ | + | * تکواژ/واژۀ ''آن'' به تکواژ یا واژۀ پیش از خود نمی‌پیوندد، جز در ''بِدان'' (= به آن)، ''چنان''، ''همان''، ''وانگاه'' و ''وانگهی''. |
| + | ---- | ||
| + | * پی‌نوشت‌ها: | ||
| + | |||
| + | ۱. ''فرهنگ جامع زبان فارسی'': ''آن‌‌جهان''. | ||
| + | |||
| + | ٢. ''فرهنگ جامع زبان فارسی'': ''آن‌جهانی''. | ||
| + | |||
| + | ۳. ''فرهنگ جامع زبان فارسی'': ''آن‌دنیا''، ''آن‌دنیایی/آن‌دنیائی''. | ||
| + | |||
| + | ۴. ''فرهنگ جامع زبان فارسی'': ''آن‌دیگر''. | ||
| + | |||
| + | ۵. ''فرهنگ جامع زبان فارسی'': ''آن‌دیگری''. | ||
| + | |||
| + | ۶. ''فرهنگ جامع زبان فارسی'': ''آنگاه''. | ||
| + | |||
| + | ۷. ''فرهنگ جامع زبان فارسی'': ''آنها''. | ||
نسخهٔ کنونی تا ۴ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۱۲
- تکواژ/واژۀ آن معمولاً به تکواژ یا واژۀ پس از خود نمی‌پیوندد: آن‌جور، آن‌جوری، آن جهان[۱]، آن جهانی[٢]، آن‌چنان، آن‌چنان‌که، آن‌چنانی، آن دنیا[۳]، آن دیگر[۴]، آن دیگری[۵]، آن را، آن روز، آن‌سان، آن‌سو، آن‌طور، آن‌قدر، آن‌قدرها، آن‌کاره، آن‌کس، آنکه (= آن کسی که) [نک. توضیح پایین]، آن‌گونه، آن‌وقت، آن‌هم، آن‌همه، آن‌یک، آن‌یکی.
ـ استثناهای قاعدۀ بالا عبارتند از: آنجا (و مشتقاتش مانند آنجایی/آنجائی، اینجاوآنجا)، آنچه، آنکه [نک. توضیح پایین]، وانگاه، وانگهی.
ـ آنکه معمولاً پیوسته است، ولی اگر به معنای «آن کسی که» باشد به‌صورت آنکه نوشته می‌شود.
ـ در مواردی نیز هر دو املای پیوسته و جدا پذیرفته شده‌است: آنگاه/آنگاه[۶]، آنگاه که/آنگاه که، آنها/آنها[۷].
- تکواژ/واژۀ آن به تکواژ یا واژۀ پیش از خود نمی‌پیوندد، جز در بِدان (= به آن)، چنان، همان، وانگاه و وانگهی.
- پی‌نوشت‌ها:
۱. فرهنگ جامع زبان فارسی: آن‌‌جهان.
٢. فرهنگ جامع زبان فارسی: آن‌جهانی.
۳. فرهنگ جامع زبان فارسی: آن‌دنیا، آن‌دنیایی/آن‌دنیائی.
۴. فرهنگ جامع زبان فارسی: آن‌دیگر.
۵. فرهنگ جامع زبان فارسی: آن‌دیگری.
۶. فرهنگ جامع زبان فارسی: آنگاه.
۷. فرهنگ جامع زبان فارسی: آنها.
