فارسی شهرضایی

ویژگی‌های آوایی

۱. از مهم‌ترین تفاوت‌های آوایی گویش شهرضایی که در تناظر با گونۀ محاوره‌ای یا رسمی قرار می‌گیرد، وجود دو همخوان حلقی [ħ] (سایشی، حلقی و بی‌واک) و [ʕ] (سایشی، حلقی، واکدار) است که در واژه‌های عربی دارای این دو همخوان به‌صورت حلقی ادا می‌شود درحالی‌که در گونۀ رسمی یا محاوره‌ای در تمامی واژه‌ها به یک صورت ادا می‌شود. به نظر می‌رسد که در گویش شهرضایی این دو همخوان به‌عنوان دو واج مجزا و نه واجگونه‌های دو همخوان [h] و [ʔ] به شمار می‌روند زیرا سبب ایجاد تمایز معنایی می‌گردند. شایان ذکر است که حتی گاهی بر اثر تعمیم افراطی [ħ] و [ʕ] در جایگاه نادرست به جای [h] و [ʔ] به کار می‌رود.

در واژه‌های وام‌گرفته از عربی در صورتی که واکۀ [e] در مجاورت همخوان‌های [h] و [ʔ] قرار گیرد، به واکۀ [a] تبدیل می‌شود.

- جمعه: گونۀ محاوره‌ای: dʒomʔe / گویش شهرضایی: dʒomʕa

- ضایع: گونۀ محاوره‌ای: zɑjeʔ / گویش شهرضایی: zɑjaʕ

- قانع: گونۀ محاوره‌ای: qɑneʔ / گویش شهرضایی: qɑnaʕ

- فاتحه: گونۀ محاوره‌ای: fɑtehe / گویش شهرضایی: fɑtħa

- صاحب: گونۀ محاوره‌ای: sɑheb / گویش شهرضایی: saħab

٢. واکۀ [ʊ] (پسین، افراشته، گرد و سخت) در بیشتر موارد به جای واکۀ [u] (پسین، افراشته، گرد و نرم) به کار می‌رود. در تولید واکۀ [ʊ] ریشۀ زبان جلوتر و ارتفاع آن بیشتر است. در این تغییر عموماً واکۀ [ʊ] کشیده می‌شود.

- گونی: گونۀ محاوره‌ای: guni / گویش شهرضایی: gʊni

- پول: گونۀ محاوره‌ای: pul / گویش شهرضایی: pʊl

- کوزه: گونۀ محاوره‌ای: kuze / گویش شهرضایی: kʊ:ze

- لوله: گونۀ محاوره‌ای: lule / گویش شهرضایی: lʊ:le

- پونه: گونۀ محاوره‌ای: pune / گویش شهرضایی: pʊ:ne

عاطفه جعفری