آوانگاری
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
آوانگاری Ɂâvâ-negâr-i [اسم] {فارسی}
- (به انگلیسی: phonography <واژۀ آوانگاری در برابر phonography مصوب فرهنگستان زبان و ادب فارسی است.>) (= آوانویسی) نظامی نوشتاری که در آن نشانهها بیانگر صداهای منفرد زبان هستند (فرهنگستان زبان و ادب فارسی، ۱۳۹۷: ۵).
- (به انگلیسی: phonetic transcription) صورت نوشتاری تلفظ کلمات با استفاده از نشانههای قراردادی مخصوص؛ آوانگاشت؛ آوانوشت (صادقی، ١٣٩٢: ١٠٢۴-١٠٢۵).
- منابع
ـ صادقی، علیاشرف [سرپرست]، ١٣٩٢، فرهنگ جامع زبان فارسی، ج١ (آ)، تهران، فرهنگستان زبان و ادب فارسی.
ـ فرهنگستان زبان و ادب فارسی، ۱۳۹۷، هزارواژۀ زبانشناسی (۱)، تهران، فرهنگستان زبان و ادب فارسی.
این صفحه تکمیل خواهد شد.
- واژههای همخانواده: نک. آوا