خطیب شفعوی، ناصرالدین
ناصرالدین خطیب شفعوی nâser-o-d-din xatib=e šafɁavi [اسم خاص] {عربی (ناصرالدین، خطیب، شفعوی) - فارسی}
شاعر شیرازی سدۀ هشتم. از خطیب شفعوی قصیدۀ سه‌زبانه‌ای (فارسی-عربی-شیرازی) در بیاض تاج‌الدین احمد وزیر و اشعاری فارسی در جنگ اسکندری و جنگ مهدوی به یادگار مانده‌است. صادقی (١٣٩٣)، فروزنده فرد (١٣٩٥ و ١٣٩٨) و فیروزبخش (١٣٩٥) به اشعار شیرازی وی پرداخته‌اند.
- منابع
- صادقی، علی‌اشرف (١٣٩٣). «غزلی ملمع از ناصرالدین خطیب شفعوی». زبان‌ها و گویش‌های ایرانی، ش٤، ص١١٧-١٢٧. بارگیری
- فروزنده فرد، منوچهر (١٣٩٥). «نگاهی انتقادی به ابیات شیرازی قصیدۀ مثلث ناصرالدین خطیب شفعوی». گزارش میراث، دورۀ سوم، س١، ش١و٢ (پیاپی ٧٤-٧٥)، ص٧٩-٩١. بارگیری
- فروزنده فرد، منوچهر (١٣٩٨). «ولی دُنِند لطیفان که مشکلِن شِرَزی (نکته‌هایی دربارۀ برخی آثار مکتوب به زبان قدیم شیراز)». فصلنامۀ قلم (کرمانشاه)، ش١٢، ص٥٢-٦٣. بارگیری
- فیروزبخش، پژمان (١٣٩٥). «چند نکته دربارۀ ابیات شیرازی قصیدۀ ناصرالدین خطیب شفعوی». گزارش میراث، دورۀ سوم، س١، ش٣و٤ (پیاپی ٧٦-٧٧)، ص١٦٧-١٧١. بارگیری
منوچهر فروزنده فرد
