آوانگاری

این مدخل از واژه‌های مصوب فرهنگستان زبان و ادب فارسی است.

آوانگاری Ɂâvâ-negâr-i [اسم] {فارسی}

1. (به انگلیسی: phonography <واژۀ آوانگاری در برابر phonography مصوب فرهنگستان زبان و ادب فارسی است.>) (= آوانویسی) نظامی نوشتاری که در آن نشانه‌ها بیانگر صداهای منفرد زبان هستند (فرهنگستان زبان و ادب فارسی، ۱۳۹۷: ۵).
2. (به انگلیسی: phonetic transcription) صورت نوشتاری تلفظ کلمات با استفاده از نشانه‌های قراردادی مخصوص؛ آوانگاشت؛ آوانوشت (صادقی، ١٣٩٢: ١٠٢۴-١٠٢۵).

---

• منابع

ـ صادقی، علی‌اشرف [سرپرست]، ١٣٩٢، فرهنگ جامع زبان فارسی، ج١ (آ)، تهران، فرهنگستان زبان و ادب فارسی.

ـ فرهنگستان زبان و ادب فارسی، ۱۳۹۷، هزارواژۀ زبان‌شناسی (۱)، تهران، فرهنگستان زبان و ادب فارسی.

  این صفحه تکمیل خواهد شد.

• واژه‌های هم‌خانواده: نک. آوا