خطیب شفعوی، ناصرالدین
ناصرالدین خطیب شفعوی nâser-o-d-din xatib=e šafɁavi [اسم خاص] {عربی (ناصرالدین، خطیب، شفعوی) - فارسی}
شاعر شیرازی سدۀ هشتم. از خطیب شفعوی قصیدۀ سه‌زبانه‌ای (فارسی-عربی-شیرازی) در بیاض تاج‌الدین احمد وزیر و اشعاری فارسی در جنگ اسکندری و جنگ مهدوی به یادگار مانده‌است. صادقی (١٣٩٣)، فروزنده فرد (١٣٩۵ و ١٣٩٨) و فیروزبخش (١٣٩۵) به اشعار شیرازی وی پرداخته‌اند.
- منابع
- صادقی، علی‌اشرف، ١٣٩٣، «غزلی ملمع از ناصرالدین خطیب شفعوی»، زبان‌ها و گویش‌های ایرانی، ش۴، ص١١٧-١٢٧. بارگیری
- فروزنده فرد، منوچهر، ١٣٩۵، «نگاهی انتقادی به ابیات شیرازی قصیدۀ مثلث ناصرالدین خطیب شفعوی»، گزارش میراث، دورۀ سوم، س١، ش١و٢ (پیاپی: ٧۴-٧۵)، ص٧٩-٩١. بارگیری
- فروزنده فرد، منوچهر، ١٣٩٨، «ولی دُنِند لطیفان که مشکلِن شِرَزی (نکته‌هایی دربارۀ برخی آثار مکتوب به زبان قدیم شیراز)»، فصلنامۀ قلم (کرمانشاه)، ش١٢، ص۵٢-۶٣. بارگیری
- فیروزبخش، پژمان، ١٣٩۵، «چند نکته دربارۀ ابیات شیرازی قصیدۀ ناصرالدین خطیب شفعوی»، گزارش میراث، دورۀ سوم، س١، ش٣و۴ (پیاپی: ٧۶-٧٧)، ص١۶٧-١٧١. بارگیری
منوچهر فروزنده فرد
