آواشناسی شنیداری
آواشناسی شنیداری Ɂâvâ-šenâs-i=y-e šenid-âr-i [گروه اسمی] {فارسی} (به انگلیسی: auditory phonetics) <آواشناسی شنیداری مصّوب فرهنگستان زبان و ادب فارسی در برابر auditory phonetics انگلیسی است.>
(= آواشناسی ادراکی (یول، ١٣٧۴: ۵٢)، بن‌واج‌شناسی شنیداری (سمیعی گیلانی، ١٣٩١: ١٢۵)) از شاخه‌های آواشناسی که به مطالعۀ اندام‌های شنوایی و توصیف فرایند دریافت، درک و پردازش اصوات گفتاری می‌پردازد (صادقی، ١٣٩٢: ١٠٢۴؛ فرهنگستان زبان و ادب فارسی، ۱۳۹۷: ۴). از منابع تخصصی موجود به زبان فارسی دربارۀ این شاخه از آواشناسی می‌توان به کتاب جانسون (١٣٩۴) اشاره کرد.
- منابع
ـ جانسون، کیت، ١٣٩۴، آواشناسی آکوستیک و شنیداری، ترجمۀ زهرا محمودزاده و رحیمه روح‌پرور، تهران، پژوهشگاه علوم و فناوری اطلاعات ایران و چاپار.
ـ سمیعی (گیلانی)، احمد، ١٣٩١، آشنایی با زبان‌شناسی: کلیات و واج‌شناسی، تهران، سخن.
ـ صادقی، علی‌اشرف [سرپرست]، ١٣٩٢، فرهنگ جامع زبان فارسی، ج١، تهران، فرهنگستان زبان و ادب فارسی.
ـ فرهنگستان زبان و ادب فارسی، ۱۳۹۷، هزارواژۀ زبان‌شناسی (۱)، تهران، فرهنگستان زبان و ادب فارسی.
ـ یول، جورج، ١٣٧۴، نگاهی به زبان (یک بررسی زبان‌شناختی)، ترجمۀ نسرین حیدری، تهران، سمت.
این صفحه تکمیل خواهد شد.
- صفحه‌های مرتبط در پارسی‌شناسی: آواشناسی آواشناسی و واج‌شناسی: منابع فارسی
