آواشناسی
آواشناسی Ɂâvâ-šenâs-i [اسم] {فارسی} (به انگلیسی: phonetics، به فرانسوی: phonétique) <آواشناسی مصوب فرهنگستان زبان و ادب فارسی در برابر phonetics انگلیسی است.>
(= فونتیک (خانلری، ١٣٨۶: ۵١)، علم اصوات ملفوظ (همان‌جا)، علم حروف (همان‌جا)، آواییک (ادیب‌سلطانی، ۱۳۷۸: ۴)، بن‌واج‌شناسی (سمیعی گیلانی، ١٣٩١: ١٢۵)، خن‌شناسی (همایون، ۱۳۷۲: ذیل phonetics)) علمی که به مطالعۀ ویژگی‌های صداهای انسان، به‌ویژه صداهایی که در گفتار از آن‌ها استفاده می‌شود (یعنی آواها)، می‌پردازد و روش‌هایی برای توصیف، طبقه‌بندی و نگارش آن‌ها فراهم می‌آورد (کریستال، ۲۰۰۸: ۳۶۳؛ نیز نک. فرهنگستان زبان و ادب فارسی، ۱۳۹۷: ۴). شاخه‌های اصلی آواشناسی عبارتند از: آواشناسی صوتی، آواشناسی تولیدی و آواشناسی شنیداری. برای فهرست مهم‌ترین منابع آواشناسی به زبان فارسی نک. آواشناسی و واج‌شناسی: منابع فارسی.
- منابع
ـ ادیب‌سلطانی، میرشمس‌الدین، ۱۳۷۸، درآمدی بر چگونگی شیوۀ خط فارسی، چ۳، تهران، امیرکبیر.
ـ خانلری، پرویز، ١٣٨۶، زبان‌شناسی و زبان فارسی، چ٧، تهران، توس.
ـ سمیعی (گیلانی)، احمد، ١٣٩١، آشنایی با زبان‌شناسی: کلیات و واج‌شناسی، تهران، سخن.
ـ فرهنگستان زبان و ادب فارسی، ۱۳۹۷، هزارواژۀ زبان‌شناسی (۱)، تهران، فرهنگستان زبان و ادب فارسی.
ـ همایون، همادخت، ۱۳۷۲، واژه‌نامۀ زبان‌شناسی و علوم وابسته، چ۲، تهران، مؤسسۀ مطالعات و تحقیقات فرهنگی (پژوهشگاه).
Crystal, D., 2008, A Dictionary of Linguistics and Phonetics, 6th ed., Oxford, Blackwell
این صفحه تکمیل خواهد شد.
- مدخل‌های هم‌خانواده: نک. آوا
