مارتینه، آندره: تفاوت بین نسخه‌ها

از پارسی‌شناسی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
جز
جز
سطر ۱: سطر ۱:
 
آندره مارتینه Ɂândere mârtine [اسم خاص] {فرانسوی} (به فرانسوی: André Martinet)
 
آندره مارتینه Ɂândere mârtine [اسم خاص] {فرانسوی} (به فرانسوی: André Martinet)
  
زبان‌شناس نقش‌گرای فرانسوی (۱۹۰۸-۱۹۹۹). از شاگردان ایرانی او می‌توان به [[میلانیان، هرمز|هرمز میلانیان]]، [[نجفی، ابوالحسن|ابوالحسن نجفی]]، [[صادقی، علی‌اشرف|علی‌اشرف صادقی]]، [[زمردیان، رضا|رضا زمردیان]]، [[دیهیم، گیتی|گیتی دیهیم]]، [[محمودیان، مرتضی|مرتضی محمودیان]] و [[حبیب‌اللهی، محمد|محمد حبیب‌اللهی]] اشاره کرد (نک. صادقی، ۱۳۸۲: ۱۸). آثاری که شاگردان ایرانی وی پدید آورده‌اند، منابعی سودمند برای شناخت نظریات اوست؛ از میان این آثار به‌ویژه مقالۀ «نظریۀ زبان‌شناسی آندره مارتینه و زبان فارسی» (صادقی، ۱۳۴۸) و کتاب ''[[مبانی زبان‌شناسی و کاربرد آن در زبان فارسی]]'' (نجفی، ۱۳۵۸) اهمیت بیشتری دارند.
+
زبان‌شناس نقش‌گرای فرانسوی (۱۹۰۸-۱۹۹۹).  
  
===آثار===
+
مارتینه در سال ۱۹۰۸ در منطقۀ ساووای فرانسه متولد شد. پدر و مادر وی هر دو معلم بودند. مارتینه از کودکی به مسائل مربوط به زبان و گویش علاقه‌مند بود. از یازده‌سالگی به پاریس رفت و پس از اتمام تحصیلات دانشگاهی خود در سُربن، مدرسۀ عملی مطالعات عالی و کولژ دو فرانس و نیز اقامت یک‌ساله‌ای در آلمان برای تحقیق در زبان‌های ژرمنی، در سال ۱۹۳۷ به اخذ درجۀ دکتری از دانشکدۀ ادبیات و علوم انسانی دانشگاه پاریس (سُربن) نایل آمد. وی در جنگ جهانی دوم اسیر آلمان‌ها شد و در دورۀ اسارت به پژوهش‌های زبان‌شناختی و گویشی خود ادامه داد. پس از پایان جنگ جهانی دوم در سال ۱۹۴۶ به تشویق یاکوبسن به آمریکا رفت و مدت دو سال ریاست «انجمن بین‌المللی زبان‌های کمکی» را بر عهده گرفت و در ۱۹۴۷ نیز به استادی و ریاست گروه زبان‌شناسی دانشگاه کلمبیا در نیویورک برگزیده شد. وی همچنین چند سال سرپرستی مجلۀ Word را بر عهده داشت. مارتینه در سال ۱۹۵۵ به پاریس بازگشت و به‌عنوان استاد زبان‌شناسی عمومی و نیز رئیس «موسسۀ زبان‌شناسی» دانشگاه سربن برگزیده شد. وی در سال ۱۹۶۵ مجلۀ La linguistique «زبان‌شناسی» را بنیاد نهاد و تا پایان عمر خود به پژوهش در زمینۀ زبان‌شناسی ادامه داد تا سرانجام در ۱۹۹۹ در نودویک‌سالگی درگذشت (مارتینه، ١٣٨٠: هفت ـ یازده، مقدمۀ مترجم).
 +
 
 +
از شاگردان ایرانی مارتینه می‌توان به [[میلانیان، هرمز|هرمز میلانیان]]، [[نجفی، ابوالحسن|ابوالحسن نجفی]]، [[صادقی، علی‌اشرف|علی‌اشرف صادقی]]، [[زمردیان، رضا|رضا زمردیان]]، [[دیهیم، گیتی|گیتی دیهیم]]، [[محمودیان، مرتضی|مرتضی محمودیان]] و [[حبیب‌اللهی، محمد|محمد حبیب‌اللهی]] اشاره کرد (نک. صادقی، ۱۳۸۲: ۱۸). آثاری که شاگردان ایرانی وی پدید آورده‌اند، منابعی سودمند برای شناخت نظریات اوست؛ از میان این آثار به‌ویژه مقالۀ «نظریۀ زبان‌شناسی آندره مارتینه و زبان فارسی» (صادقی، ۱۳۴۸) و کتاب ''[[مبانی زبان‌شناسی و کاربرد آن در زبان فارسی]]'' (نجفی، ۱۳۵۸) اهمیت بیشتری دارند.
 +
 
 +
===آثار ترجمه‌شده به فارسی===
 
- مارتینه، آندره (۱۳۷۸). ''[[اصول زبان‌شناسی عمومی]]''. ترجمۀ [[گوشه‌گیر، علاءالدین|علاءالدین گوشه‌گیر]]. اهواز: دانشگاه شهید چمران.
 
- مارتینه، آندره (۱۳۷۸). ''[[اصول زبان‌شناسی عمومی]]''. ترجمۀ [[گوشه‌گیر، علاءالدین|علاءالدین گوشه‌گیر]]. اهواز: دانشگاه شهید چمران.
  

نسخهٔ ‏۱۴ ژوئیهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۹:۴۹

آندره مارتینه Ɂândere mârtine [اسم خاص] {فرانسوی} (به فرانسوی: André Martinet)

زبان‌شناس نقش‌گرای فرانسوی (۱۹۰۸-۱۹۹۹).

مارتینه در سال ۱۹۰۸ در منطقۀ ساووای فرانسه متولد شد. پدر و مادر وی هر دو معلم بودند. مارتینه از کودکی به مسائل مربوط به زبان و گویش علاقه‌مند بود. از یازده‌سالگی به پاریس رفت و پس از اتمام تحصیلات دانشگاهی خود در سُربن، مدرسۀ عملی مطالعات عالی و کولژ دو فرانس و نیز اقامت یک‌ساله‌ای در آلمان برای تحقیق در زبان‌های ژرمنی، در سال ۱۹۳۷ به اخذ درجۀ دکتری از دانشکدۀ ادبیات و علوم انسانی دانشگاه پاریس (سُربن) نایل آمد. وی در جنگ جهانی دوم اسیر آلمان‌ها شد و در دورۀ اسارت به پژوهش‌های زبان‌شناختی و گویشی خود ادامه داد. پس از پایان جنگ جهانی دوم در سال ۱۹۴۶ به تشویق یاکوبسن به آمریکا رفت و مدت دو سال ریاست «انجمن بین‌المللی زبان‌های کمکی» را بر عهده گرفت و در ۱۹۴۷ نیز به استادی و ریاست گروه زبان‌شناسی دانشگاه کلمبیا در نیویورک برگزیده شد. وی همچنین چند سال سرپرستی مجلۀ Word را بر عهده داشت. مارتینه در سال ۱۹۵۵ به پاریس بازگشت و به‌عنوان استاد زبان‌شناسی عمومی و نیز رئیس «موسسۀ زبان‌شناسی» دانشگاه سربن برگزیده شد. وی در سال ۱۹۶۵ مجلۀ La linguistique «زبان‌شناسی» را بنیاد نهاد و تا پایان عمر خود به پژوهش در زمینۀ زبان‌شناسی ادامه داد تا سرانجام در ۱۹۹۹ در نودویک‌سالگی درگذشت (مارتینه، ١٣٨٠: هفت ـ یازده، مقدمۀ مترجم).

از شاگردان ایرانی مارتینه می‌توان به هرمز میلانیان، ابوالحسن نجفی، علی‌اشرف صادقی، رضا زمردیان، گیتی دیهیم، مرتضی محمودیان و محمد حبیب‌اللهی اشاره کرد (نک. صادقی، ۱۳۸۲: ۱۸). آثاری که شاگردان ایرانی وی پدید آورده‌اند، منابعی سودمند برای شناخت نظریات اوست؛ از میان این آثار به‌ویژه مقالۀ «نظریۀ زبان‌شناسی آندره مارتینه و زبان فارسی» (صادقی، ۱۳۴۸) و کتاب مبانی زبان‌شناسی و کاربرد آن در زبان فارسی (نجفی، ۱۳۵۸) اهمیت بیشتری دارند.

آثار ترجمه‌شده به فارسی

- مارتینه، آندره (۱۳۷۸). اصول زبان‌شناسی عمومی. ترجمۀ علاءالدین گوشه‌گیر. اهواز: دانشگاه شهید چمران.

- مارتینه، آندره (١٣٨٠). مبانی زبان‌شناسی عمومی: اصول و روش‌های زبان‌شناسی نقش‌گرا. ترجمۀ هرمز میلانیان. تهران: هرمس {چ۲: ۱۳۸۷}.

- مارتینه، آندره (١٣٨٠). تراز دگرگونی‌های آوایی. ترجمۀ هرمز میلانیان. تهران: هرمس.

این صفحه تکمیل خواهد شد.

  • منابع:

- صادقی، علی‌اشرف (۱۳۴۸). «نظریۀ زبان‌شناسی آندره مارتینه و زبان فارسی». مجلۀ دانشکدۀ ادبیات و علوم انسانی [دانشگاه تهران]، س۱۷، ش۲ (پیاپی ۷۲)، ص۱۴۳-۱۶۰.

- صادقی، علی‌اشرف (۱۳۸۲). «گفت‌وگو با دکتر علی‌اشرف صادقی». جشن‌نامۀ دکتر علی‌اشرف صادقی. به اهتمام امید طبیب‌زاده. تهران: هرمس. ص۳-۱۴۰.

- نجفی، ابوالحسن (۱۳۵۸). مبانی زبان‌شناسی و کاربرد آن در زبان فارسی. تهران: دانشگاه آزاد ایران {ویرایش جدید: تهران، نیلوفر}.

منوچهر فروزنده فرد

دربارۀ نویسنده و فهرست نوشته‌های دیگر وی در پارسی‌شناسی