آواشناسی شنیداری

آواشناسی شنیداری Ɂâvâ-šenâs-i=y-e šenid-âr-i [گروه اسمی] {فارسی} (به انگلیسی: auditory phonetics) <آواشناسی شنیداری مصّوب فرهنگستان زبان و ادب فارسی در برابر auditory phonetics انگلیسی است.> (= آواشناسی ادراکی (یول، ١٣٧٤: ٥٢))

از شاخه‌های آواشناسی که به مطالعۀ اندام‌های شنوایی و توصیف فرایند دریافت، درک و پردازش اصوات گفتاری می‌پردازد (صادقی، ١٣٩٢: ١٠٢٤). از منابع تخصصی موجود به زبان فارسی دربارۀ این شاخه از آواشناسی می‌توان به کتاب جانسون (١٣٩٤) اشاره کرد.

---

• منبع

- جانسون، کیت (١٣٩٤). آواشناسی آکوستیک و شنیداری. ترجمۀ زهرا محمودزاده و رحیمه روح‌پرور. تهران: پژوهشگاه علوم و فناوری اطلاعات ایران و چاپار.

- صادقی، علی‌اشرف (١٣٩٢) [زیر نظر]. فرهنگ جامع زبان فارسی. ج١. تهران: فرهنگستان زبان و ادب فارسی.

- یول، جورج (١٣٧٤). نگاهی به زبان (یک بررسی زبان‌شناختی). ترجمۀ نسرین حیدری. تهران: سمت.

 این صفحه تکمیل خواهد شد.

• صفحه‌های مرتبط در پارسی‌شناسی: آواشناسی  آواشناسی و واج‌شناسی: منابع فارسی