آواشناسی صوت‌شناختی

آواشناسی صوت‌شناختی Ɂâvâ-šenâs-i=y-e so:t-šenâxt-i [گروه اسمی] {فارسی - عربی (صوت)} (به انگلیسی: acoustic phonetics) <فرهنگستان زبان و ادب فارسی معادل «صوت‌شناسی» را برای acoustics تصویب کرده‌است؛ بنابراین معادل صفت acoustic نیز «صوت‌شناختی» خواهد بود. از میان منابع ما تنها ثمره (١٣٨٨: ٢) معادل «آواشناسی صوت‌شناختی» را به کار برده‌است و ما نیز از او پیروی کردیم.>

(= آواشناسی آزمایشگاهی٢ (صادقی، ١٣٩٢: ١٠٢٣-١٠٢٤)، آواشناسی آکوستیک (صادقی، همان‌جا؛ حق‌شناس، ١٣٨٦: ١٨؛ مدرسی قوامی، ١٣٩٤: ١٣)، آواشناسی آکوستیکی (علی‌نژاد و حسینی بالام، ١٣٩١)، آواشناسی اکوستیک (مشکوة‌الدینی، ١٣٨٥: ١١)، آواشناسی دستگاهی (مشکوة‌الدینی، همان‌جا)، آواشناسی فیزیکی (ثمره، ١٣٨٨: ٢؛ سپنتا، ١٣٧٧؛ نوربخش، ١٣٩٢)، صوت‌شناسی (مدرسی قوامی، ١٣٩٤: ١٣))

از شاخه‌های آواشناسی که به مطالعه و توصیف ویژگی‌های فیزیکی اصوات گفتار به‌عنوان امواج صوتی می‌پردازد (صادقی، ١٣٩٢: ١٠٢٤، ذیل «آواشناسی آکوستیک»؛ نیز نک. حق‌شناس، ١٣٨٦: ١٨؛ ثمره، ١٣٨٨: ٢؛ مشکوة‌الدینی، ١٣٨٥: ١١؛ مدرسی قوامی، ١٣٩٤: ١٣-١٤). از میان منابع تخصصی دربارۀ این شاخه از آواشناسی به زبان فارسی می‌توان به کتاب‌های سپنتا (١٣٧٧)، علی‌نژاد و حسینی بالام (١٣٩١) و نوربخش (١٣٩٢) اشاره کرد.

---

• منابع

- ثمره، یدالله (١٣٨٨). آواشناسی زبان فارسی: آواها و ساخت آوایی هجا. چ٨. تهران: مرکز نشر دانشگاهی.

- حق‌شناس، علی‌محمد (١٣٨٦). آواشناسی (فونتیک). چ١١. تهران: آگه.

- سپنتا، ساسان (١٣٧٧). آواشناسی فیزیکی زبان فارسی. اصفهان: گاهان.

- صادقی، علی‌اشرف (١٣٩٢) [زیر نظر]. فرهنگ جامع زبان فارسی. ج١. تهران: فرهنگستان زبان و ادب فارسی.

- علی‌نژاد، بتول و فهیمه حسینی بالام (١٣٩١). مبانی آواشناسی آکوستیکی. اصفهان: دانشگاه اصفهان.

- مدرسی قوامی، گلناز (١٣٩٤). فرهنگ توصیفی آواشناسی و واج‌شناسی. تهران: علمی.

- مشکوة‌الدینی، مهدی (١٣٨٥). ساخت آوایی زبان. چ٥. مشهد: دانشگاه فردوسی.

- نوربخش، ماندانا (١٣٩٢). آواشناسی فیزیکی با استفاده از رایانه. تهران: علم.

 این صفحه تکمیل خواهد شد.

• صفحۀ مرتبط در پارسی‌شناسی: آواشناسی و واج‌شناسی: منابع فارسی