آواشناسی و واجشناسی: منابع فارسی
در این صفحه مهمترین منابع تألیفشده به زبان فارسی در حوزۀ آواشناسی و واجشناسی به ترتیب زمان انتشار فهرست میشود.
محتویات
١٣٥٦
- حقشناس، علیمحمد (١٣٥٦). آواشناسی (فونتیک). تهران: آگاه.
١٣٥٧
- وحیدیان کامیار، تقی (١٣٥٧). نوای گفتار در فارسی. اهواز: دانشگاه جندی شاپور.
١٣٥٨
- دیهیم، گیتی (١٣٥٨). درآمدی بر آواشناسی عمومی. تهران: دانشگاه ملی ایران.
١٣٦٤
- ثمره، یدالله (١٣٦٤). آواشناسی زبان فارسی: آواها و ساخت آوایی هجا. تهران: مرکز نشر دانشگاهی.
- مشکوةالدینی، مهدی (١٣٦٤). ساخت آوایی زبان. مشهد: دانشگاه فردوسی.
- یارمحمدی، لطفالله (١٣٦٤). درآمدی به آواشناسی. تهران: مرکز نشر دانشگاهی.
١٣٧٣
- برومند سعید، جواد (١٣٧٣). دگرگونیهای آوایی واژگان در زبان فارسی. جلد نخست: واکهها. کرمان: گلاره.
١٣٧٧
- سپنتا، ساسان (١٣٧٧). آواشناسی فیزیکی زبان فارسی. اصفهان: گاهان.
١٣٨٠
- باقری، مهری (١٣٨٠). واجشناسی تاریخی زبان فارسی. تهران: قطره.
- برومند سعید، جواد (١٣٨٠). دگرگونیهای آوایی واژگان در زبان فارسی. جلد دوم: همخوانها (ب - س). کرمان: دانشگاه شهید باهنر.
١٣٨٢
- برومند سعید، جواد (١٣٨٢). دگرگونیهای آوایی واژگان در زبان فارسی. جلد سوم: همخوانها (ش - ی). کرمان: دانشگاه شهید باهنر.
١٣٨٤
- اسلامی، محرم (١٣٨٤). واجشناسی: تحلیل نظام آهنگ زبان فارسی. تهران: سمت.
- بیجنخان، محمود (١٣٨٤). واجشناسی: نظریۀ بهینگی. تهران: سمت.
١٣٨٥
- برومند سعید، جواد (١٣٨٥). دگرگونیهای آوایی واژگان در زبان فارسی. جلد چهارم: قلب، افزایش، کاهش. کرمان: دانشگاه شهید باهنر.
- کرد زعفرانلو کامبوزیا، عالیه (١٣٨٥). واجشناسی: رویکردهای قاعدهبنیاد. تهران: سمت.
١٣٨٨
- سمائی، سید مهدی (١٣٨٨). تاریخچۀ آواشناسی و سهم ایرانیان. تهران: نشر مرکز.
١٣٩٠
- مدرسی قوامی، گلناز (١٣٩٠). آواشناسی: بررسی علمی گفتار. تهران: سمت.
١٣٩١
- علینژاد، بتول و فهیمه حسینی بالام (١٣٩١). مبانی آواشناسی آکوستیکی. اصفهان: دانشگاه اصفهان.
١٣٩٢
- بیجنخان، محمود (١٣٩٢). نظام آوایی زبان فارسی. تهران: سمت.
- نوربخش، ماندانا (١٣٩٢). آواشناسی فیزیکی با استفاده از رایانه. تهران: علم.
١٣٩٤
- جم، بشیر (١٣٩٤). فرهنگ توصیفی فرایندهای واجی. تهران: مرکز نشر دانشگاهی.
- مدرسی قوامی، گلناز (١٣٩٤). فرهنگ توصیفی آواشناسی و واجشناسی. تهران: علمی.
١٣٩٥
- علینژاد، بتول (١٣٩٥). مبانی واجشناسی. اصفهان: دانشگاه اصفهان.
این صفحه را نویسندگان پارسیشناسی تکمیل خواهند کرد.