آواشناسی: تفاوت بین نسخه‌ها
جز |
جز |
||
| (۹ نسخهٔ میانیِ همین کاربر نمایش داده نشده است) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| + | [[پرونده:Persianacademy.PNG|قاب|چپ|این مدخل از واژه‌های مصوب [[فرهنگستان زبان و ادب فارسی]] است.]] | ||
آواشناسی Ɂâvâ-šenâs-i [اسم] {فارسی} (به انگلیسی: phonetics، به فرانسوی: phonétique) <''آواشناسی'' مصوب [[فرهنگستان زبان و ادب فارسی]] در برابر phonetics انگلیسی است.> | آواشناسی Ɂâvâ-šenâs-i [اسم] {فارسی} (به انگلیسی: phonetics، به فرانسوی: phonétique) <''آواشناسی'' مصوب [[فرهنگستان زبان و ادب فارسی]] در برابر phonetics انگلیسی است.> | ||
| − | (= [[فونتیک]] (خانلری، ١٣٨۶: ۵١)، [[علم اصوات ملفوظ]] ( | + | (= [[فونتیک]] (خانلری، ١٣٨۶: ۵١)، [[علم اصوات ملفوظ]] (همان‌جا)، [[علم حروف]] (همان‌جا)، [[آواییک]] (ادیب‌سلطانی، ۱۳۷۸: ۴)، [[بن‌واج‌شناسی]] (سمیعی گیلانی، ١٣٩١: ١٢۵)، [[خن‌شناسی]] (همایون، ۱۳۷۲: ذیل phonetics)) علمی که به مطالعۀ ویژگی‌های صداهای انسان، به‌ویژه صداهایی که در گفتار از آن‌ها استفاده می‌شود (یعنی [[آوا]]ها)، می‌پردازد و روش‌هایی برای توصیف، طبقه‌بندی و نگارش آن‌ها فراهم می‌آورد (کریستال، ۲۰۰۸: ۳۶۳؛ نیز نک. فرهنگستان زبان و ادب فارسی، ۱۳۹۷: ۴). شاخه‌های اصلی آواشناسی عبارتند از: [[آواشناسی صوتی]]، [[آواشناسی تولیدی]] و [[آواشناسی شنیداری]]. برای فهرست مهم‌ترین منابع آواشناسی به زبان فارسی نک. [[آواشناسی و واج‌شناسی: منابع فارسی]]. |
---- | ---- | ||
| سطر ۱۶: | سطر ۱۷: | ||
ـ [[همایون، همادخت]]، ۱۳۷۲، ''[[واژه‌نامۀ زبان‌شناسی و علوم وابسته]]''، چ۲، تهران، مؤسسۀ مطالعات و تحقیقات فرهنگی (پژوهشگاه). | ـ [[همایون، همادخت]]، ۱۳۷۲، ''[[واژه‌نامۀ زبان‌شناسی و علوم وابسته]]''، چ۲، تهران، مؤسسۀ مطالعات و تحقیقات فرهنگی (پژوهشگاه). | ||
| − | Crystal, D., 2008, ''A Dictionary of Linguistics and Phonetics'', 6th ed., Oxford, Blackwell | + | Crystal, D., 2008, ''A Dictionary of Linguistics and Phonetics'', 6th ed., Oxford, Blackwell |
این صفحه تکمیل خواهد شد. | این صفحه تکمیل خواهد شد. | ||
| − | * | + | * مدخل‌های هم‌خانواده: نک. [[آوا]] |
* [[پارسی‌شناسی: فهرست موضوعی#اصطلاحات آواشناسی و واج‌شناسی|اصطلاحات آواشناسی و واج‌شناسی در ''پارسی‌شناسی'']] | * [[پارسی‌شناسی: فهرست موضوعی#اصطلاحات آواشناسی و واج‌شناسی|اصطلاحات آواشناسی و واج‌شناسی در ''پارسی‌شناسی'']] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۷ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۲۲:۳۶
آواشناسی Ɂâvâ-šenâs-i [اسم] {فارسی} (به انگلیسی: phonetics، به فرانسوی: phonétique) <آواشناسی مصوب فرهنگستان زبان و ادب فارسی در برابر phonetics انگلیسی است.>
(= فونتیک (خانلری، ١٣٨۶: ۵١)، علم اصوات ملفوظ (همان‌جا)، علم حروف (همان‌جا)، آواییک (ادیب‌سلطانی، ۱۳۷۸: ۴)، بن‌واج‌شناسی (سمیعی گیلانی، ١٣٩١: ١٢۵)، خن‌شناسی (همایون، ۱۳۷۲: ذیل phonetics)) علمی که به مطالعۀ ویژگی‌های صداهای انسان، به‌ویژه صداهایی که در گفتار از آن‌ها استفاده می‌شود (یعنی آواها)، می‌پردازد و روش‌هایی برای توصیف، طبقه‌بندی و نگارش آن‌ها فراهم می‌آورد (کریستال، ۲۰۰۸: ۳۶۳؛ نیز نک. فرهنگستان زبان و ادب فارسی، ۱۳۹۷: ۴). شاخه‌های اصلی آواشناسی عبارتند از: آواشناسی صوتی، آواشناسی تولیدی و آواشناسی شنیداری. برای فهرست مهم‌ترین منابع آواشناسی به زبان فارسی نک. آواشناسی و واج‌شناسی: منابع فارسی.
- منابع
ـ ادیب‌سلطانی، میرشمس‌الدین، ۱۳۷۸، درآمدی بر چگونگی شیوۀ خط فارسی، چ۳، تهران، امیرکبیر.
ـ خانلری، پرویز، ١٣٨۶، زبان‌شناسی و زبان فارسی، چ٧، تهران، توس.
ـ سمیعی (گیلانی)، احمد، ١٣٩١، آشنایی با زبان‌شناسی: کلیات و واج‌شناسی، تهران، سخن.
ـ فرهنگستان زبان و ادب فارسی، ۱۳۹۷، هزارواژۀ زبان‌شناسی (۱)، تهران، فرهنگستان زبان و ادب فارسی.
ـ همایون، همادخت، ۱۳۷۲، واژه‌نامۀ زبان‌شناسی و علوم وابسته، چ۲، تهران، مؤسسۀ مطالعات و تحقیقات فرهنگی (پژوهشگاه).
Crystal, D., 2008, A Dictionary of Linguistics and Phonetics, 6th ed., Oxford, Blackwell
این صفحه تکمیل خواهد شد.
- مدخل‌های هم‌خانواده: نک. آوا
