آواشناسی: تفاوت بین نسخه‌ها
جز |
جز |
||
| سطر ۴: | سطر ۴: | ||
---- | ---- | ||
| − | * | + | * منابع |
- [[خانلری، پرویز]]، ١٣٨۶، ''زبان‌شناسی و زبان فارسی''، چ٧، تهران، توس. | - [[خانلری، پرویز]]، ١٣٨۶، ''زبان‌شناسی و زبان فارسی''، چ٧، تهران، توس. | ||
نسخهٔ ۲۴ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۲۱:۱۹
آواشناسی Ɂâvâ-šenâs-i [اسم] {فارسی} (به انگلیسی: phonetics) <آواشناسی مصوّب فرهنگستان زبان و ادب فارسی در برابر phonetics انگلیسی است.>
(= فونتیک (خانلری، ١٣٨۶: ۵١)، علم اصوات ملفوظ (خانلری، همان‌جا)، علم حروف (خانلری، همان‌جا)، بن‌واج‌شناسی (سمیعی گیلانی، ١٣٩١: ١٢۵)) علمی که به مطالعۀ ویژگی‌های صداهای انسان، به‌ویژه صداهایی که در گفتار از آن‌ها استفاده می‌شود (یعنی آواها)، می‌پردازد و روش‌هایی برای توصیف، طبقه‌بندی و نگارش آن‌ها فراهم می‌آورد (کریستال، ۲۰۰۸: ۳۶۳). شاخه‌های اصلی آواشناسی عبارتند از: آواشناسی صوتی، آواشناسی تولیدی و آواشناسی شنیداری.
- منابع
- خانلری، پرویز، ١٣٨۶، زبان‌شناسی و زبان فارسی، چ٧، تهران، توس.
- سمیعی (گیلانی)، احمد، ١٣٩١، آشنایی با زبان‌شناسی: کلیات و واج‌شناسی، تهران، سخن.
ـ فرهنگستان زبان و ادب فارسی، ۱۳۹۷، هزارواژۀ زبان‌شناسی (۱)، تهران، فرهنگستان زبان و ادب فارسی.
Crystal, D., 2008, A Dictionary of Linguistics and Phonetics, 6th ed., Oxford, Blackwell -
این صفحه تکمیل خواهد شد.
- واژه‌های هم‌خانواده: نک. آوا
- صفحه‌های مرتبط در پارسی‌شناسی: آوا آواشناختی آواشناس آواشناسی و واج‌شناسی: منابع فارسی آوانویسی
