آواشناسی

آواشناسی Ɂâvâ-šenâs-i [اسم] {فارسی} (به انگلیسی: phonetics) <آواشناسی مصوّب فرهنگستان زبان و ادب فارسی در برابر phonetics انگلیسی است.> (= فونتیک (خانلری، ١٣٨٦: ٥١)، علم اصوات ملفوظ (خانلری، همان‌جا)، علم حروف (خانلری، همان‌جا)، بن‌واج‌شناسی (سمیعی گیلانی، ١٣٩١: ١٢٥) )

علمی که به مطالعۀ ویژگی‌های صداهای انسان، به‌ویژه صداهایی که در گفتار از آنها استفاده می‌شود، می‌پردازد و روش‌هایی برای توصیف، طبقه‌بندی و نگارش آنها فراهم می‌آورد (کریستال، ۲۰۰۸: ۳۶۳). شاخه‌های اصلی آواشناسی عبارتند از: آواشناسی صوت‌شناختی، آواشناسی تولیدی و آواشناسی شنیداری.

---

• منبع

- خانلری، پرویز (١٣٨٦). زبان‌شناسی و زبان فارسی. چ٧. تهران: توس.

- سمیعی (گیلانی)، احمد (١٣٩١). آشنایی با زبان‌شناسی: کلیات و واج‌شناسی. تهران: سخن.

Crystal, D. (2008). A Dictionary of Linguistics and Phonetics. 6th ed. Oxford: Blackwell

  این صفحه تکمیل خواهد شد.

• واژه‌های هم‌خانواده: نک. آوا

• صفحه‌های مرتبط در پارسی‌شناسی: آوا  آواشناختی  آواشناس  آواشناسی و واج‌شناسی: منابع فارسی  آوانویسی