واو مجهول: تفاوت بین نسخه‌ها
جز |
جز |
||
| سطر ۶: | سطر ۶: | ||
* منابع اصلی | * منابع اصلی | ||
| − | - [[ابوالقاسمی، محسن]] (١٣٧٣). ''[[تاریخ زبان فارسی]]''. تهران: سمت. | + | - [[ابوالقاسمی، محسن]] (١٣٧٣). ''[[تاریخ زبان فارسی]]''. تهران: [[سازمان مطالعه و تدوین کتب علوم انسانی دانشگاه‌ها (سمت): انتشارات|سمت]]. |
| − | - [[خانلری، پرویز]] (١٣٦٥). ''[[تاریخ زبان فارسی]]''. ٣ج. تهران: نشر نو. | + | - [[خانلری، پرویز]] (١٣٦٥). ''[[تاریخ زبان فارسی]]''. ٣ج. تهران: [[نشر نو (انتشارات)|نشر نو]]. |
| − | - [[شمیسا، سیروس]] (١٣٨٣). ''[[آشنایی با عروض و قافیه]]''. ویراست ٣. تهران: میترا. | + | - [[شمیسا، سیروس]] (١٣٨٣). ''[[آشنایی با عروض و قافیه]]''. ویراست ٣. تهران: [[میترا (انتشارات)|میترا]]. |
| − | - [[صادقی، علی‌اشرف]] (١٣٥٧). ''[[تکوین زبان فارسی]]''. تهران: دانشگاه آزاد ایران. | + | - [[صادقی، علی‌اشرف]] (١٣٥٧). ''[[تکوین زبان فارسی]]''. تهران: [[دانشگاه آزاد ایران: انتشارات|دانشگاه آزاد ایران]]. |
* منابع دیگر | * منابع دیگر | ||
| − | - [[چنگیزی، احسان]] (١٣٩٥). ''[[فرهنگ توصیفی دستور تاریخی]]''. تهران: علمی. | + | - [[چنگیزی، احسان]] (١٣٩٥). ''[[فرهنگ توصیفی دستور تاریخی]]''. تهران: [[علمی (انتشارات)|علمی]]. |
| − | - [[طباطبایی، علاءالدین]] (١٣٩٥). ''[[فرهنگ توصیفی دستور زبان فارسی]]''. تهران: فرهنگ معاصر. | + | - [[طباطبایی، علاءالدین]] (١٣٩٥). ''[[فرهنگ توصیفی دستور زبان فارسی]]''. تهران: [[فرهنگ معاصر (انتشارات)|فرهنگ معاصر]]. |
| − | - [[نغزگوی کهن، مهرداد]] (١٣٩٣). ''[[فرهنگ توصیفی زبان‌شناسی تاریخی]]''. با همکاری شادی داوری. تهران: علمی. | + | - [[نغزگوی کهن، مهرداد]] (١٣٩٣). ''[[فرهنگ توصیفی زبان‌شناسی تاریخی]]''. با همکاری شادی داوری. تهران: [[علمی (انتشارات)|علمی]]. |
<pre style="color: blue">منوچهر فروزنده فرد | <pre style="color: blue">منوچهر فروزنده فرد | ||
نسخهٔ ۱ اوت ۲۰۲۱، ساعت ۱۹:۲۴
واو مجهول vâv=e majhul [گروه اسمی] {عربی (واو، مجهول) - فارسی}
در دستور سنتی و مطالعات زبان‌شناسی تاریخی، مصوت کشیدۀ ō که در فارسی میانه و فارسی دری، تا حدود قرن نهم (نک. صادقی، ١٣٥٧: ١٢٩)، به‌عنوان واجی مستقل در تقابل با مصوت ū، یعنی واو معروف، وجود داشته و سپس با آن ادغام شده‌است و در فارسی معیار امروز اثری از آن نیست (اگرچه در برخی گونه‌های دیگر زبان فارسی، مانند فارسی افغانستان، وجود دارد؛ نک. خانلری، ، ١٣٦٥: ٢/ ٥٢؛ ابوالقاسمی، ١٣٧٣: ٢٨٩-٢٩٠). این مصوت را به دلیل آنکه در عربی ناشناخته بوده «مجهول» نامیده‌اند (سنج. واو معروف). مصوت ō عمدتاً بازماندۀ مصوت مرکب au در ایرانی باستان است (برای نمونه، واژۀ «رود» فارسی بازماندۀ rōd فارسی میانه و آن بازماندۀ -rautah فارسی باستان است). شاعران متقدم و مقلدان متأخر آنها کلماتی را که مصوت پایانی آنها واو مجهول بوده با کلماتی که مصوت پایانی‌شان واو معروف بوده قافیه نمی‌کرده‌اند (نک. شمیسا، ١٣٨٣: ١٤٠). نیز نک. واو معروف، یای مجهول، یای معروف.
- منابع اصلی
- ابوالقاسمی، محسن (١٣٧٣). تاریخ زبان فارسی. تهران: سمت.
- خانلری، پرویز (١٣٦٥). تاریخ زبان فارسی. ٣ج. تهران: نشر نو.
- شمیسا، سیروس (١٣٨٣). آشنایی با عروض و قافیه. ویراست ٣. تهران: میترا.
- صادقی، علی‌اشرف (١٣٥٧). تکوین زبان فارسی. تهران: دانشگاه آزاد ایران.
- منابع دیگر
- چنگیزی، احسان (١٣٩٥). فرهنگ توصیفی دستور تاریخی. تهران: علمی.
- طباطبایی، علاءالدین (١٣٩٥). فرهنگ توصیفی دستور زبان فارسی. تهران: فرهنگ معاصر.
- نغزگوی کهن، مهرداد (١٣٩٣). فرهنگ توصیفی زبان‌شناسی تاریخی. با همکاری شادی داوری. تهران: علمی.
منوچهر فروزنده فرد
