آواشناسی

آواشناسی Ɂâvâ-šenâs-i [اسم] {فارسی} (به انگلیسی: phonetics) <آواشناسی مصوّب فرهنگستان زبان و ادب فارسی در برابر phonetics انگلیسی است.>

(= فونتیک (خانلری، ١٣٨۶: ۵١)، علم اصوات ملفوظ (خانلری، همان‌جا)، علم حروف (خانلری، همان‌جا)، بن‌واج‌شناسی (سمیعی گیلانی، ١٣٩١: ١٢۵)) علمی که به مطالعۀ ویژگی‌های صداهای انسان، به‌ویژه صداهایی که در گفتار از آن‌ها استفاده می‌شود (یعنی آواها)، می‌پردازد و روش‌هایی برای توصیف، طبقه‌بندی و نگارش آن‌ها فراهم می‌آورد (کریستال، ۲۰۰۸: ۳۶۳). شاخه‌های اصلی آواشناسی عبارتند از: آواشناسی صوتی، آواشناسی تولیدی و آواشناسی شنیداری.

---

• منبع

- خانلری، پرویز، ١٣٨۶، زبان‌شناسی و زبان فارسی، چ٧، تهران، توس.

- سمیعی (گیلانی)، احمد، ١٣٩١، آشنایی با زبان‌شناسی: کلیات و واج‌شناسی، تهران، سخن.

ـ فرهنگستان زبان و ادب فارسی، ۱۳۹۷، هزارواژۀ زبان‌شناسی (۱)، تهران، فرهنگستان زبان و ادب فارسی.

Crystal, D., 2008, A Dictionary of Linguistics and Phonetics, 6th ed., Oxford, Blackwell -

  این صفحه تکمیل خواهد شد.

• واژه‌های هم‌خانواده: نک. آوا

• صفحه‌های مرتبط در پارسی‌شناسی: آوا  آواشناختی  آواشناس  آواشناسی و واج‌شناسی: منابع فارسی  آوانویسی