آوا

آوا Ɂâvâ [اسم] {فارسی}

1. (=صوت) (به انگلیسی: phone) <«آوا» مصوّب فرهنگستان زبان و ادب فارسی در برابر phone انگلیسی است.> در آواشناسی، کوچک‌ترین واحد زنجیری گسستۀ ادراک‌پذیر در جریان گفتار (کریستال، ٢٠٠٨: ٣٦١).
2. (=صوت) (به انگلیسی: phone) <«آوا» مصوّب فرهنگستان زبان و ادب فارسی در برابر phone انگلیسی است.> در واج‌شناسی زنجیری، تحقق فیزیکی واج (کریستال، ٢٠٠٨: ٣٦١). همچنین نک. واجگونه.
3. (به انگلیسی: sound) صوت، صدا.
4. در عروض خانلری، پایه‌‌ای که از دو هجای بلند تشکیل شده‌است؛ معادل فع‌لن (نک. خانلری، ١٣٨٦: ١٦١).

---

• منابع

- خانلری، پرویز (١٣٨٦). وزن شعر فارسی. چ٧. تهران: توس.

Crystal, D. (2008). A Dictionary of Linguistics and Phonetics. 6th ed. Oxford: Blackwell

  این صفحه تکمیل خواهد شد.

• مدخل‌های هم‌خانواده: آوابنیاد، آواپردازی، آوادرمانی، آواشناختی، آواشناس، آواشناسی، آواشناسیک، آواگروه، آوامحور، آوامحوری، آوامعنایی، آوانگار، آوانگاری، آوانگاشت، آوانگاشتی، آوانماد، آوانمادی، آوانوشت، آوانویس، آوانویسی، آوایی، آواییک، اداوا، اندیش‌آوا، برآوا، بی‌آوا، بی‌آوایی، پس‌آوا، پیش‌آوا، تارآوا، چندآوایی، خوش‌آوا، خوش‌آوایی، دوگانه‌آوا، دوگانه‌آوایی، ر-آوا، شکل‌آوا، شکل‌آوایی، غیرآواشناختی، غیرآوایی، لغزآوا، نام‌آوا، نام‌آوایی، نچ‌آوا، نیک‌آوا، هماوا، هماوایی

• صفحه‌های مرتبط در پارسی‌شناسی: واج  واجگونه