آوا

آوا Ɂâvâ [اسم] {فارسی}

1. (به انگلیسی: phone) <آوا مصوّب فرهنگستان زبان و ادب فارسی در برابر phone انگلیسی است.> در آواشناسی، کوچک‌ترین واحد زنجیری گسستۀ ادراک‌پذیر در جریان گفتار (کریستال، ٢٠٠٨: ٣٦١).
2. (به انگلیسی: phone) <آوا مصوّب فرهنگستان زبان و ادب فارسی در برابر phone انگلیسی است.> در واج‌شناسی زنجیری، تحقق فیزیکی واج (همان‌جا). همچنین نک. واجگونه.
3. (به انگلیسی: sound) صوت، صدا.
4. در عروض خانلری، پایه‌‌ای که از دو هجای بلند تشکیل شده‌است؛ معادل فع‌لن (نک. خانلری، ١٣٨٦: ١٦١).

---

• منابع

- خانلری، پرویز (١٣٨٦). وزن شعر فارسی. چ٧. تهران: توس.

Crystal, D. (2008). A Dictionary of Linguistics and Phonetics. 6th ed. Oxford: Blackwell

  این صفحه را نویسندگان پارسی‌شناسی تکمیل خواهند کرد.

• مدخل‌های هم‌خانواده: آواپردازی، آوادرمانی، آواشناختی، آواشناس، آواشناسی، آواگروه، آوامعنایی، آوانگار، آوانگاری، آوانگاشت، آوانماد، آوانوشت، آوانویس، آوانویسی، آوایی، بی‌آوا، بی‌آوایی، خوش‌آوا، نام‌آوا، نام‌آوایی، نیک‌آوا، هماوا، هماوایی

• صفحه‌های مرتبط در پارسی‌شناسی: واج، واجگونه